κησσόν

κησσόν (Α)

(κατά τον Ησύχ.) «εὔοδμον».

[ΕΤΥΜΟΛ. Συνδέεται πιθ. με τα κήϋος*, κηώδης* (θ. κη-) + κατάλ. -σσός, πρβλ. οκτα-σσός, τετρα-σσός].